کــنـون  گــویــمـت  رویـدادی دگـــر    ز تــاریــخ دیــریــن ایــن بــوم  و بــر               

چــو اسکنـدر آمد بـه مـــلـک کـیــان     یــکـی  گـرد   فرمـانـده  قـهــرمــان

بــه  ایـــرانــیــان  داد  درس  وطـــن     در ایـن ره گـذشت از سـروجان وتن

که  فـرزنـد  نـام  آور  مـیـهـن  اسـت    مر آن  شـیـردل  آریـو بــرزن  است

چـو  اسـکندر  آهـنــگ  ایــران نـمـود     هـمـه  آگـهـان را  هـراسـان نـمـود

جــهـانــگـستـری فـکـر و سـودای او     جـهــانـگیـری  انـدیـشـه  و  رای او

چـو مـوج  شـتـابـنـده  مـیـرانـد پـیـش    بـشـد کـار دارا بــه سختـی پـریـش

ســر انـــجــام,  دارا  در آمـــد  زپـــا    از ایـن بـار شـد پــشـت ایـران دو تـا

بــسی شـهرها را سکـنــدر گـشـود   بـه جـز پـارس, چـون راه دشـوار بود

گـذرگـــاه  او  تـنـگـه ای  بـود  تـنــگ    دو سویش همه صخره و کوه و سنگ

هـمـه  سنــگـهــا  بــود  ره  نـاپـذیــر    همه صـخره هایـش  کهنـسال و پـیـر

در  آن  تـنـگه  سـردار  ایـران  سـپاه     بـر اسـکنــدر و لـشـکرش بـسـت راه

چو  کوهی  سر  افراشت بر آسمان     کـه تـا ره بـود بـسـته بر دشـــمنــان

پــس  از  روزهـا پـایـداری  و جـنــگ     پـس  از  هـفتـه ها  کارزار  و  درنـگ

سکندر  نیارست  از  آن ره  گذشت     بـکارش فـرو مـانـد و درمانده گـشـت

سر انجام  فـکری  ســکنـدر نــمـود     پــی  چــاره  تـدبـیــر  دیــگـر  نــمـود

بـگـفـتـا  بـه  سـردار  ایـران سپــاه      کـه  بـگـذر  ز  پیکار  و  بـگشای  راه

بـبـخشم  تـو  را  بر  هـمه مـهتـری     از  ایــن پـس تـو سـردار اسـکـنـدری

ولـــی   آ ر یـــو  بـر ز ن  پـــاکـــدل     پـی پـاس ایـن خاک و ایـن آب و گـل

بـه  اسکندر  از  خشم  پاسخ  نداد     چـو  کــوهـی  فـراروی  او  ایـسـتـاد

ســرانـجــام  نــابـخــرد گـمـرهــی    بـه دشـمـن نـشـان داد, دیـگر رهـی

چـو  اسکنـدر  از  تـنگـه  آمـد  فـراز     ز  نـــو  آریـــو  بـــرزن  چـــاره  ســاز

گـران پـاتـر از  صـخره هـای  بـلـنـد     بـپـا  ایـسـتـاد  انـدر آن , تـنـگ بـنـد

بدیـن گـونه ره بر سـکنـدر بـبـسـت     بـر  او  آشـکـار و مـسـلم شـکـسـت

بدانست جز  مرگ در پیش  نیست      ورا  تا عـدم یـک قـدم بـیـش نـیـست

چو  نـزدیک  شـد  لحظه واپـسـیـن      بـه مـیـدان آورد گـفـت  ایـن چـنـیـن:

((بدان ای سکندر پس از مرگ من       پـس  از  ریـزش آخـریــن  بـرگ  مــن

تــوانـی گــشـایــی  در  پــارس را       نـهـی  بــر  سـرت افـسـر پـارس  را

به  تـخت جم  و کاخ  شاهنشهان        قــدم چـون نـهـی بـا دگـر هـمـرهـان

مـبـادا  شوی  غره از   خویـشـتـن       کـه ایـران بـسی پـرورد هـمـچو من))

چو  اسکنـدر این جانفشانی  بدید        سـرانـگـشـت حیرت بـه دنـدان گـزید

به  آهستگی  گفت  با  خویشتـن        کـه ایـنـست مـفـهـوم عـشـق وطـن

اگــر  چـنــد  آن  آریــا  مـرد  گــرد      پـی پاس ایـران زمـیـن, جـان سپـرد

ولـی  داد  درسـی بـه  ایـرانـیــان        که در راه ایران چه سهل است جان!